21 Dinner & Afstudeer party

Stress had ik. Had ik wel genoeg bier? Kan iedereen wel? Heeft iedereen wel vervoer heen en terug? Heb ik de tijden goed ingeschat? Gaat Tonny me vermoorden omdat ik luidruchtige vrienden heb? Is de catering ook vegetarisch?

Zoals altijd slaat het natuurlijk nergens op want het kwam helemaal goed. Ik kan een ding afvinken van mijn lijst met doelen voor mijn tussenjaar. Geef een feest, check.

De voorbereidingen met Ieuan in de Sligro (waar alles kapot groot was), waren al leuk. Het versieren en indelen met Natas en Oma was ook al gezellig en zonder Mama's en Ben's hulp was ik nergens. Martha heeft me nog gesponsord en Misha was mijn persoonlijke chauffeur.

De avond begon 's middags. Stefan was er om te irriteren, Ieuan zat op de bank de muzieklijsten in elkaar te zetten, Jeneh was haar halve garderobe over me heen aan het hangen en ik liep vooral voor de 30ste keer te vragen of ik écht niet 12 leek in het zwarte jurkje. Toen Milou en Nina ook kwamen voelde ik de druk dat we toch echt moesten gaan. Ik koos een jurkje waarbij er niet over gespeculeerd kon worden of ik een jongetje was of jonger dan 18.

In de file stonden we en mijn stress was weg. Ik had al een shitload aan berichten gehad van mensen die last-minute afzeiden, maar het boeide me niet meer. Iedereen die ik nu bij me had hielp me, vermaakte me en deed leuk met elkaar.

We kwamen aan en zo ook de catering. Tafel was al gedekt en de laatste drank werd klaargezet. Toen Cees binnenkwam omdat hij de trein had gemist en ook Jana en Natas hun fashioneble late entrance hadden gemaakt konden we aan tafel. Ik moest iets zeggen, ik was niet in de mood. Ik zei iets snel over het eten en over dat iedereen van geluk mag spreken dat ik niet heb gekookt en begon gewoon met opscheppen.

De catering was perfect. Het eten was lekker, alleen jammer dat veel niet vegetarisch was. Het eten was gezellig en ik vond het geweldig om te zien hoe goed mijn vrienden het met elkaar kunnen vinden. Dessert was prima. Kwarktaart is moeilijk te verkloten. Ik was alleen de slagroom vergeten.

Nu kwam mijn favoriete gedeelte van de avond, de speeches. Ik had het echt gehoopt en gelukkig gebeurde dat ook. Niek ging praten en als Niek gaat praten is iedereen stil. Je kon me even niet gelukkiger krijgen. Cees ging daarna, want hij had Niek beloofd ook te speechen als hij dat deed. Cees is Cees en dus mega droog en grappig. Ik vond het super leuk dat hij wat zei. Jeneh ging daarna, wantja, zij had Cees beloofd te speechen als hij dat deed. Ze had een brief aan me geschreven die ik met veel zorg ga bewaren. Te lief en ik herkende alles van onze vriendschap dat zij vertelde. Tenslotte ging Ome Erwin, want zoals je al raad, hij had Jeneh beloofd...... Ome Erwin had een spel bedacht waarin mijn vrienden foto's van mij op een tijdlijn moesten hangen. Iedereen was super fanatiek en het was super leuk om te kijken. De prijs was ook hilarisch, want ik mag nu voor de winnende groep een Pad Thai gaan koken. Ik weet niet of dat zo'n eerlijke prijs is.

Opgeruimd en wel. De muziek ging harder, de beerpong-tafel werd klaargezet en de eerste gasten kwamen binnen. Vanaf toen was het een in en uitloop van mensen. Ik was verbaast over het aantal gasten dat de moeite had genomen helemaal naar Lunteren te komen, off all places. De Humphrey's mensen kwamen wat later, maar wel met een heleboel, waardoor het feest tot laat nog doorging. Ik heb super leuke cadeaus gehad. Ik ga met allemaal mensen uiteten, ik heb twee nieuwe vrienden erbij (mijn vissen) Helga en Yoep en heb gehoord dat ik Co mag worden in het restaurant. De meiden van de Pabo zijn geweest, een aantal van het voetbal, de Unicorns, de Guido gang, mijn collega's en nog wat losse vrienden. Ik ben zo blij dat de avond goed is gegaan, volgens mij heeft iedereen zich vermaakt en ik bovenal. Ik besef me maar weer hoe rijk ik ben met zoveel leuke mensen om mij heen. Ik besef me ook hoeveel vrienden ik heb die ik als ECHT goede vrienden zie en ik besef me ook hoe weinig ik zonder mijn familie kan.

Ik had niet alleen mensen die me met de voorbereidingen hadden geholpen, maar ook de toppers op de avond zelf: Nina, Jana, Misha, Martha, Natas, Mama, Ben, Ome Erwin, Stefan, Jeneh, Marijn en nog wat mensen die me hier en daar hebben geholpen. Love u guys.

Ik kijk er met een lach naar terug. Ik hoop dat ik morgen uitgebrat ben.

Van Zanen

Het belangrijkst dat je hebt is familie. Dit bewijst zich elke keer weer opnieuw. Ik heb het dan ook natuurlijk over onze belachelijk hechte familie aan mijn moeders kant. Omdat ik dit belangrijk vind mention ik dit hier nogmaals, omdat ik verwacht dat ik dit, wanneer ik dit terug lees nog steeds vind, ga ik niet eens uitleggen waarom.

Stuk voor stuk waardig om te benoemen:

Oma

Mama
Papa
Jana
Misha

Ben

Ome Erwin
Martha

Natas
Mau
Esmee
Julia
Roos

Ome Hans
Gabriëlle
Daisy
Sarah
Joanna
Amy

Ome Jan
Tante Sonja

zij die niet genoemd worden, maar hier wel tussen zouden horen, jullie missen wat.

Specialisaie in spichische aandoeningen

'Ik ben bijna afgestudeerd'. Ik zeg echt niets liever dan dit. Ik herhaal het, het liefst de hele dag tegen iedereen die ik ken. Tuurlijk moet er nog best veel gedaan worden, maar het zal luiheid zijn wil ik het nu niet meer halen. Met dat in het vooruitzicht moet ik toch gaan nadenken over mijn  tussen jaar en vervolgopleiding. 

Ik ben tegenwoordig erg nieuwsgierig naar de psychologie van criminelen en lees hier veel boeken over. Ik zou daardoor eigenlijk gaan neigen naar criminologie of psychiatrie. Hiernaast ben ik in gesprek geweest met een jongen die ik op dit moment date (Bas, broertje Ieuan). Hij studeerd gewoon psychologie en gaat daarna specialiseren in het criminele brein. Ik hoor van hem veel dingen die overeenkomen met mijn eigen studie als het gaat om ontwikkelingspsychologie. Misschien zal deze studie daardoor minder zwaar voor mij zijn. Het kan ook zijn dat ik geen bachelor meer doe maar gewoon een specialisatie. Ik weet alleen nog niet wat mijn opties hierin zijn. 

Voor nu moet ik mijn vervolg stappen nog even laten voor wat het is. Ik zal eerst moeten gaan afstuderen. 

Later pikkies. 

Nichtjes van den Hoed

Met de informatie die ik op mijn verschillende Blogs plaats hoop ik ooit een boek te schrijven. Dat is wel echt een droom die ik ooit wil waarmaken. 

Soms heb je een herinnering die je nooit meer vergeet. Dit kan een goede een slechte of een totaal onbelangrijke herinnering zijn, maar ik denk vaak wel dat er een rede is waarom je juist dat onthoud. Ik heb bijvoorbeeld een herinnering van Youri (de collega uit de keuken, kickboks mattie en tattooboy) die tegen mij zegt in een pannenkoekenrestaurant: 'voor wie?' als reactie op mij die zei: 'Ik ga deze hele pannekoek en chickenwings opeten al is het het laatst wat ik doe'. 

Sinds gister heb ik nu een verzameling van herinneringen die elk bij een van mijn nichtjes passen (nichtjes van den hoed). Het viel mij op dat deze herinneringen echt doorschemeren hoe die kleine karaktertjes zich ontwikkelen en wat er zo leuk is aan deze drie dames. 

De eerste herinnering hoort bij Julia.Voor deze herinnering moet ik jullie terug nemen naar mijn eigen onzekere tijden. Die verschikkelijke tijd van je 14e tot je 16e waarin je zoveel zweet, je alles spannend vind en alles ongemakkelijk gaat zoals je het niet wil.Achter alles ligt een dubbele lading, want wat zouden andere mensen vinden? 

Het was Pasen en we waren met de hele familie in de kerk. De helft van ons stond op het podium, want dat is wat wij doen met Kerst en Pasen. Ik had net mijn solo gedaan, want dat is wat ik meestal doe. Ik was verrekte zenuwachtig puur omdat ik 16 was en had voor mijn eigen gevoel niet perfect gezonden, dat is wat ik meestal heb. Dankzij mijn leeftijd voelde het alsof ik naakt vals zong midden in een kerk gevuld met knappe jongens die nu allemaal iets negatiefs over mij dachten. In werkelijkheid zong ik waarschijnlijk 1 noot vals die niemand hoorde. Ik liep met mijn hoofd vol schaamte naar mijn plek die lags het podium helemaal aan de andere kant van de zaal was. Mensen waren al gestopt met klappen en ik kon niet sneller op mijn hakken naar mijn plek komen. Op zo'n 'stilte' moment zat de gehele kerk te wachten tot de preek zou beginnen en precies toen, precies op dit moment was daar Julia. Ze schreeuwde vanaf de zijkant van het publiek naar mij:' WAT HEB JE MOOI GEZONGEN!' op zo'n hoog enthousiast toontje dat alleen een echt super schattige 5 jarige zou kunnen. 

Mijn tweede herinnering is iets later in het huis van Natas en Mau. Zoals gewoonlijk hing iedereen in badjas of pjama voor de tv sinds 8 uur s' ochtends. Op dit moment was het ongeveer 12 uur s' middags en Maurits vond het wel weer genoeg. Hij zei tegen de meiden dat ze zich moesten aankleden en Esmee sputterde niet heel subtiel tegen. Het begon op een goede ruzie te lijken toen ze allebij in pjama stonden te schreeuwen. Op dat moment werden zij gestoord door de bel. Esmee sprinte op dat moment half bukkend (niet zichbaar voor het raampje in de deur) naar boven. Maurits deed de deur op en daar stond Thijmen (Esmee haar Stefan). Maurits zei gedag tegen Thijmen draaide zich om en daar in de deuropening stond een volledig aangekleedde Esmee. De stilte die toen viel was uit verbazing over de snelheid van Esmee en de twijfel tussen het afmaken van de ruzie of het laten gaan. Esmee verbrak de stilte door heel nonchalant: 'Wat?' te vragen. Maurits en ik barstten in lachen uit en Thijmen en Esmee speelden alsof er niks aan de hand was. 

Mijn laatste herinnering is helaas niet een herinnering van mijzelf. ik had god goud neer willen leggen om het volgende zelf te kunnen zien. Rosalie had voor het niet gebruiken van haar speen een beloning gehad. Dit was een speelgoed electrische gitaar. Het kind speelde al 2 dagen non stop de standaard liedjes die uit de knoppen kwamen en sliep er half mee. Toen ze na het weekend weer naar school moest, wilde ze deze maar wat graag laten zien aan haar klasgenoten. Zoals gewoonlijk was Maurits te laat met het wegbrengen en was het dagelijks liedje van de kleuterklas van Rosalie al begonnen. Maurits vertelde dat hij voorzichting binnen kwam en half beschaamd vroeg of Roos toch nog haar gitaar in de kring mocht laten zien. Met tegenzin liet de juf het toe en draaide Maurits zich om, om Roos binnen te laten. Zij stond blijkbaar niet meer naast hem, maar half achter een kapstok waardoor Maurits uit de deuropening liep en haar wilde zoeken. Op dat moment schuift Roos met haar gitaar om de kring binnen op haar knieen. Ze slide als een rockster de klas in terwijl Maurits doodgaat van schaamte. Nu dat ik het typ en het weer herleef moet ik weer lachen. Dat is zo bij elk van de herinneringen. Ze zijn voor mijn gevoel ook totaal niet goed omschreven, want dit kan echt veel beter verteld worden. Daar zal ik dan maar mee moeten oefenen wil ik echt een keer een boek schrijven. 

Voor nu ga ik uitzieken. Ik heb de hele dag gekotst. Love my life at the moment.