Vines

Drie jaar geleden zat ik in het leukste voetbal team ooit. Ik denk dat ik daar vriendinnen voor het leven heb ontmoet. Ik zal nooit meer in zo'n leuk team zitten, we waren niet zo goed, maar doordat we het zo goed met elkaar konden vinden speelden we altijd veel hoger dan ons kunnen. In zo'n voetbal team zitten altijd typetjes. Het meisje dat een jongen wil zijn. Het meisje dat altijd wordt aangesproken als jongen maar het niet wil zijn, Het kleine Turkse meisje dat om een of andere rede altijd ruzie zoekt met de tegenstander, Het meisje dat altijd stil is tenzij ze alcohol op heeft, de aanvoerder van het team, de sociale leider in het team, het nieuwe meisje, het meisje dat niet kan voetballen maar alsnog haar best doet en een aansteller.

Op dat vage feest dus kwam ik met Nene en het meisje dat geen interesse in voetbal heeft maar sfeer en alcohol brengt. Daar kwamen we het meisje dat een meisje is maar altijd wordt aangesproken als jongen tegen. Het sfeer-meisje en het hispter-meisje hadden elkaar lang niet gezien, helemaal knuffelen en bij praten. Ik vond dat zo bijzonder op een of andere manier dat dit als een soort langdurige vine in me hoofd is opgeslagen.

Deze vine is opgeslagen samen met de andere vines: de rij van feilicitanten op de bruiloft van mijn oom en tante, waar ik als bruidsmeisje was en de blue mountains in Australië.

loek

'Doen alsof je wifi hebt'

Nederlandse spoorwegen(September, 2016): 'U bent nu verbonden met internet'.

Laatst een avond meegemaakt die onder het kopje 'vaag' benoemd mag worden. Lang was ik niet uitgeweest met Nene dus we moesten wel. Vaak heb ik het gevoel dat ik mezelf moet dwingen een leuke tijd te hebben, want ik heb er nog maar zo weinig van, maar over deze avond had ik een goed gevoel. Nene en ik hebben af en toe die badgirl fase nodig, om weer te herinneren waarom we niet bad zijn. En die herinnering kregen we goed. De volgende begrippen zullen mijn avond beschrijven: Politie, fluor, wiet, ijsjes, Meneer Visser, uitgezet en honk 2. Onze boy's waren er ook en dat maakte het er eigenlijk niet veel beter op.

Met mijn liefdesleven gaat het trouwens, je zou het kunnen noemen, best goed. Ik zit in een relatie die niet gelabeld is, dus mij die mentale, maar niet fysieke, vrijheid gunt. Ik heb over hem vrij weinig te klagen. Ik twijfel altijd over de mate van snelheid in onze relatie maar zodra ik hem weer zie is die twijfel weg.

Ik moet misschien wel een tandje terug doen, gewoon zodat we geen interesse in elkaar verliezen. We moeten de tijd die we met elkaar hebben als bijzonder zien en niet als uurtje tussen de drukte van het leven door.

Loek