Mijn vader noemt het keuzestress

Je zou toch denken dat je de titel van de blog veranderd na een tijdje. Vooral als je nog steeds in je hoofd hebt dat je je eerste kind Loeka wil noemen mocht het zowel een meisje als jongen zijn. Je zou het denken inderdaad....

Ik geef even een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Voornamelijk wil ik weer even schrijven omdat ik laatst in mijn oude dagboeken las en ik mezelf tering grappig vond. Misschien laat mijn 22 jarige ik mijn 40 jarige ik later ook wel lachen. Daar hoop ik in ieder geval op want mijn 22 jarige ik vind het op dit moment niet zo grappig.

Ik heb op dit moment 20,90 op mijn bankrekening. Dit is het bedrag dat ik in totaal heb zowel van mijn lopende als spaarrekeningen. Ik zal binnenkort weer loon krijgen (ze zeggen maandag, dus nog 3 dagen)....... Tot die tijd leef ik volledig boven mijn stand van mijn creditcard.

Misha's vriendje Julian woont tegenwoordig bij ons en Misha zet in bijna al zijn zinnen terminale ziektes, dus het is amazing thuis. Lastig dat je geen huis kan betalen van 20,90. Niet dat ik uit huis wil. Ik heb het eigenlijk nog wel prima hier. Ik vind het tegenwoordig weer lastig die 6 vierkante meter in het huis dat van mij is netjes te houden dus laat staan als ik een eigen plek had. Ik merk dat ik veel zeikerig schrijf en dat komt door de maandelijkse bloeding die nu gaande is, maar eigenlijk gaat het allemaal zo slecht nog niet.

Ik las dus terug in mijn oude dagboeken en eigenlijk was mijn tiener hoofd vooral vol met jongens gezeik. Als ik terug denk, leek het altijd alsof ik me daar eigenlijk niet mee bezig hield, maar het blijkt wel steeds het onderwerp van mijn schrijven. Nou moet ik eerlijk zeggen dat mijn schrijven ook wel aanzienlijk meer werd naarmate ik jongens drama had en wanneer dit niet het geval was ik weken mijn dagboek niet kon aanraken.

Niet dat ik nu met mannelijk drama loop, al is het natuurlijk wel leuk om in deze samenvatting er iets over te zeggen.

Jeroen. Hij is het lachertje van mijn lijstje geworden. De spullen die ik ooit van heb kreeg gebruik ik af en toe gewoon omdat het chille spullen zijn, maar ik zet ze niet meer op bijzondere plekjes neer of gooi ik ze dramatisch in een hoekje van mijn niet opgeruimde kamer. Eerlijk gezegd is het gene werkelijk gebeurd wat ik al weken geleden tegen mijn vrienden en familie zei: ik geef er oprecht niet zoveel meer om. Kijk ik ben niet harteloos en vind af en toe een dansje of een drankje echt nog wel gezellig, maar ik wordt er niet warm of koud meer van. Thank the lord for that. Letterlijk.

Ik zit hier nu drie minuten te staren naar de volgende alinea om te bedenken hoe ik de laatste interactie met Jeroen kan uitleggen en het niet zo achterlijk kan laten klinken, maar dat gaat niet lukken. Ik schrijf het zoals het is. Laura is blijkbaar op een congres aangerand door een lover van een kamergenootje die ze nog maar een aantal dagen kent. Het kamergenootje is overigens ook verkracht. Jeroen kan daarom natuurlijk niks anders dan zich helemaal kapot stressen en proberen te helpen, alsof hij niet beter zichzelf kan helpen. Die Laura heeft het wel zwaar zeg: verkracht, gevallen op de scooter, therapeutische shit, gezeik met haar bedrijf, nog meer gejank en nu ook nog eens aangerand. Het is natuurlijk ook de meest logische oplossing om je ex die je meerdere keren fysiek en mentaal heb aangevallen te laten komen opdraven voor jouw eigen verzonnen issues. Sorry ik zal het niet onderschatten, aandachtstekort is inderdaad een een serieuze zaak.

Eerlijk gezegd heb ik wel met haar te doen, zo lelijk is ze niet en ze is ook nog jong, ik snap niet waarom je je leven niet gewoon fixt. Voor Jeroen is het ook eigenlijk wel lullig. Ik geloof echt dat hij hoopt en denkt haar te helpen, terwijl hij haar alleen de fix geeft voor haar extreme verslaving: de negatieve aandacht. Hij zit ook twee generaties boven de generatie die tijdens de vrouwelijke tienerjaren 300 paracetelmollen gingen slikken op de bovenste verdieping van de middelbare school om de rest van de school een vrije middag te geven en zichzelf de ultieme fix. Laura zit in de generatie die alle materie van hun ouders kregen behalve de persoonlijke aandacht die zij werkelijk nodig hadden. Hierdoor zijn deze dingen ontstaan en Laura is, zoals wel duidelijk is, niet de bedenker van deze drama maar ze heeft wel duidelijk een slachtoffer buiten de generatie gevonden die nog naïef genoeg is om toe te happen. Ik denk dat ik wel 5 meisjes ken die rond hun 15e beweerde dat zij zwanger waren de helft had een 'miskraam' en de andere helft was het blijkbaar na een tijdje weer vergeten te faken?

Verder over de boys.

Ik krijg tegenwoordig aandacht. Veel. Helaas en dit is natuurlijk logisch, anders kon ik wel zeggen dat het in mijn liefdesleven fantastisch was, niet van de jongens die ik wil. Ik wordt bij mijn nieuwe werk als sportlerares aangestaard door ex stalkers van Jeneh. De kabouter van 35 die af en toe staat te koken in Humpfrey's ziet me wel zitten. Amir die een Arabische bruid in Denemarken heeft vroeg me laatst mee om te dansen en zo kan ik er nog wel een aantal benoemen. Ik heb gebeden en ik hou mijn ogen open. Ik hou mij vast aan het idee dat God weet wanneer ik er klaar voor ben.

Ik ben op tweede date geweest met Max. Helaas is die jongen ook echt een lachertje. In een korte samenvatting ging het dus zo: Ik postte een bikini foto op insta, Max dm't me, we hebben een date, hij flirt zich kapot, ik had bedacht dat ik niet ging zoenen op de eerste date, ik ging weg, we hebben nog een date, hij vraag naar mijn geloof, hij stopt met flirten, ik hoor niks meer van hem. Basicly... had hij bedacht dat ik een easy win ging zijn en kwam er al snel achter van niet. Max news flash terwijl jij je nog niet kan binden is jouw vrouw ook met bindingsangst in verschillende bedden te vinden. 'We kunnen toch vrienden zijn'. 'Ja, zie je nooit'.

Er loopt nu op dit moment ook nog iets met Matthijs. Hij is erggggg cute.. maar cute als een puppy of als een gebakje. Hij is een leuke jongen, wel lachen, hartstikke aardig en heeft een goede smaak voor activiteiten. Dankzij hem kon ik mee wakeboarden en heb ik geholpen bij een zeilwedstrijd (voor alles een eerste keer). Daarnaast heeft hij op zo'n lieve manier gevraagd of 'hij me mee uiteten mocht nemen'. IK KAN DAAR GEEN NEE OP ZEGGEN. Eerlijk gezegd wil ik daar ook geen nee op zeggen. Is het gemeen ja te zeggen terwijl ik wel al zeker weet dat het nooit iets tussen ons wordt? Maakt niet uit eigenlijk... Ik ga toch wel.

Mijn niet opgeruimde kamer is na mijn sebaticle van vandaag toch bijna wel helemaal opgeruimd. Mijn kast is uitgemest, wat vaak nog wel een uitdaging is aangezien mijn maar in principe nooit veranderd dus ik altijd mijn kleding blijf passen. Ik moet soms gewoon dingen weggooien ondanks dat het nog 'best leuk' is, want met best leuk kom je er niet. 'Best leuk' zorgt ervoor dat 'fucking lekker' geen plek meer heeft in mijn kast.

Op dit moment dus keuze stress. Ik heb geen zin om mezelf hier al te veel over te laten aangezien ik al tegen 300 mensen alles heb uitgelegd en nog steeds niet echt een eigen beslissing heb genomen.

Ik heb nu een baan bij de SRO op de maandag en de donderdag ochtend als sportlerares. Op de donderdagmiddag heb ik een paar uurtjes bij Sportivate. Het is op dit moment nog niet helemaal duidelijk op welke BSO maar ik ga kinderen met sport vermaken. Ik heb verschillende sollicitaties lopen bij verschillende scholen en stichtingen om de dinsdag en de woensdag te vullen. Ik krijg tot nu toe nog niet echt het aanbod waar ik op zit te wachten en het onderhandelen over salaris gaat me ook nogal slecht af. Het is niet gebruikelijk om überhaupt te onderhandelen in het onderwijs.

Dan is daar nog HUMP... Het is toch echt bijna 4 jaar mijn leven geweest, of nouja, een deel van. Hannah beweert 3, maar ik werk er sinds september 2015 toen ik solliciteerde bij Jeffrey, iemand waar ik veel respect voor heb. Jeffrey is een van de weinig mensen waar ik echt tegenop keek. Hij is iemand waar je wat van kan leren. Na al het Hannah drama blijkt nu toch na een jaar dat ik de eer mag hebben om co te worden. Het lijkt wel aan Hannah's kant alsof ik haar nu op mijn blote knieën mag danken en dat ik nu ziek hard m'n best moet gaan doen om aan haar co-eisen te voldoen. Feit blijft wel dat ZIJ mij een jaar heeft laten wachten en haar afspraken niet een keer na is gekomen. Ze blijft terug praten wanneer ik zeg dat ik een jaar heb gewacht en het niet eens ben met haar leiding geven of beter gezegd het gebrek eraan. Ze blijft benadrukken dat ik de gene ben die mijzelf naar voren heeft gewerkt en haar steeds push. Dat ik het niet allemaal op mijn manier moet willen en dat ik het CO zijnde niet moet onderschatten. Sneu is wel dat Hannah mij onderschat en dat is natuurlijk geheel begrijpelijk aangezien zij mij heeft zien groeien vanaf mijn 18e jaar tot nu. Het is voor haar natuurlijk onbegrijpelijk dat er mensen zijn die wel groei doormaken over bepaalde tijd en dingen niet alleen maar op zijn beloop laten gaan,

Ik denk dat ik mijn antwoord allang heb en dat ik in mijn hoofd al ontslag had moeten nemen in januari. Het is jammer dat mijn gevoel van trouw mijn groei (dat ik zo nastreef) zo tegenhoud. Het is ook jammer, maar misschien wel beter dat datzelfde gevoel van trouw niet door iedereen wordt gewaardeerd of wordt gezien. Het is tijd dat ik mijn ballen gebruik die ik tegen anderen altijd beweer te hebben. Ik moet stoppen met zeuren, twijfelen en wachten. Het is tijd een beslissing te maken het is tijd voor nieuwe dingen. Het is tijd op God te vertrouwen in daden en niet alleen in mijn korte gebeden.

Mama zit hier as we write jankend haar trouwgeloften op te zeggen. Dit is denk ik wel op het moment het leukste project wat ik heb lopen. Ik probeer me hier veel mee te bemoeien van trouw geloften, tot eerste dans, tot versiering voor zowel de kerk als het feest, de band, de dj, de gestoorde dochter van Ben in bedwang houden.

We hebben tegenwoordig ook een hond. Het doet zich in ieder geval voor als hond, het is eerder een grote cavia die scooters aanvalt. Toby is wel oprecht heeul leuk.

Ik heb het gevoel dat dit stuk heel synisch is om terug te lezen. Het valt allemaal wel mee, eigenlijk zit ik qua werk in een luxe positie en is mn familie band erg goed. Vrienden kan wel beter, maar het is met het volwassen worden ook uitzoeken welke vrienden nog blijven.

De dingen die ik zou willen veranderen met de dag en dit random moment van samenvatting is niet geheel subjectief want ik ben ongesteld.

Wat ik op dit moment wel weet is dat ik geld moet hebben en snel een beetje. Ik heb nieuwe kleding nodig... erg nodig... Nieuwe kleding en de mogelijkheid mij mooi te voelen gaat gepaard met al het positieve in mijn leven. Ik heb meer ruimte nodig en eigenlijk moet ik sparen voor een eigen woning. Ik moet mezelf klaar maken voor een serieuze relatie met iemand waarvan ik niet meteen denk: dit wordt hem eigenlijk toch niet. Ik wil weer weg en reizen met voornamelijk mezelf en ben toe aan sport.

Ik ben toe aan een dagje Simsen en aan een schoon bed met geschoren benen erin.

Ik kijk op dit moment Gossip girl nog eens opnieuw.